Cliffhanger?

Hoi!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: IJsland is echt geweldig. (Hopelijk is na afloop van dit verslag duidelijk waarom, ga in ieder geval proberen om ongeveer één week tijd in één (hopelijk niet al te lang) verslag te verwerken, so here it goes.)
Afgelopen zondag hebben we onze eerste echte actie ondernomen, namelijk een (georganiseerde) fietstocht door Reykjavik. Wij waren samen met twee Ieren en de gids de enige deelnemers, dus lekker rustig en veel tijd om dingen te vragen. Onze gids (Stéfan) heeft ons kunnen vertellen waar we de beste kreeftensoep kunnen eten, hoe IJslandse huizen geïsoleerd worden én dat er ongeveer 600 soorten mos in IJsland zijn…Allemaal nuttige info dus. De dag erna (maandag) hebben we onze begeleidster, Sigrún, ontmoet in het ziekenhuis. Na een enorme lading formulieren ondertekend te hebben, en na nog een paar tips over IJsland, zijn we toen nog naar het andere ziekenhuis gegaan (ja, er is er meer dan één in heel IJsland), waar we een hele rondleiding van oppersecretaresse Gunnhildur (Gunný voor intimi) kregen. Allemaal prima dus. Dinsdag zou het echte werk beginnen, voor de dames in het dichtstbijzijnde ziekenhuis met een hele week over niertransplantaties, en voor mij in het eigenlijk-toch-wel-veel-verder-als-gedacht-liggende-ziekenhuis, met Pulmonologie. (Dat zijn longen.) De dagen in het ziekenhuis zijn eigenlijk vrij makkelijk te beschrijven…Ik heb in 4 dagen tijd ongeveer 1,5 patiënt kunnen vinden die genoeg Engels sprak om een anamnese af te nemen, er waren nauwelijks bronchoscopieën of andere boeiende onderzoeken, er werden de hele week lang bijna geen bloedgassen geprikt en bovendien speelde een van de interessantere patiënten het klaar om te overlijden vóórdat ik hem zelfs maar had kunnen onderzoeken. Egoïst. (Voor de geschokten onder jullie, hij was wel al oud.) Gelukkig waren de artsen op de afdeling wel ontzettend behulpzaam en gezellig (zoals eigenlijk alle IJslanders die we tot nu toe ontmoet hebben), dus stiekem was de wat tamme week eigenlijk niet zo erg, kan nu wel mijn weg vinden in het ziekenhuis, en heb ook al kunnen regelen dat ik mijn laatste week niet meer bij Interne rondloop, maar lekker actiegeil mag gaan doen op de Spoedeisende Hulp! (Ja, dat is cool!) Naast al het ziekenhuisgedoe hebben we de rest van de week vrij kalm aan gedaan. Vroeg erin, vroeg eruit, avondje zwemmen, boodschapjes en ons kapot schrikken van de wijnprijzen hier (€10,-!). Barbaren.
Maar goed, vandaag was wel een briljante dag. Via onze gids bij de fietstocht waren we te weten gekomen dat er een tripje, georganiseerd door de IJslandse universiteit, naar The Golden Circle (opzoeken, nu!) op het programma stond. Bovendien zou deze trip ook nog veel goedkoper zijn dan de standaardreizen, kortom, doen! Inschrijven was geen probleem, en de prijs lag zelfs nog lager dan verwacht, 3000 kronen! (De normale reis is op z’n goedkoopst 8000….) Nadat we ons om 7:45 (helaas is vroeg opstaan inmiddels onze tweede natuur geworden) hadden gemeld bij de uni, konden we meteen de bus inspringen met onze favoriete gids, Stéfan. (Naast zijn autistische feitenkennis had ik ook moeten vermelden dat hij bijna vloeiend Engels spreekt, wat woordjes Duits, en in Breda en Leeuwarden gestudeerd heeft, dus ook nog wel een mondje Nederlands meepraat en ook overall ook gewoon een leuk gevoel voor humor heeft. (IceSave grappen, iemand?)) Eigenlijk raadt iedereen je tot vervelens toe aan om de Golden Circle te zien als je IJsland bent, en eigenlijk heeft iedereen gelijk. Ge-wel-dig. Ik las hier voor de vermoeide lezers maar een pauze in, dan kunnen diegene bij voldoende tijd en zin in het volgende verslag lezen waarom je dit ooit een keer gezien moet hebben…

Groetjes, Etienne