Blessbless, Ísland...

Hallo allemaal!

Dit is ‘m dan, mijn laatste reisverslag over IJsland. Afgelopen zondag ben ik teruggevlogen, en ik zit nu dan ook lekker op mijn kamer in Maastricht. Wat eigenlijk toch wel behoorlijk onwennig aanvoelt. Maar daarover later meer, eerst nog wat over mijn paar laatste dagen in IJsland. Zoals jullie in het vorige verslag konden lezen, beviel het me behoorlijk goed op de Emergency, en da’s de laatste paar dagen daar ook niet veranderd. Donderdag ben ik namelijk het deel van de afdeling opgegaan waar iedereen met kneuzingen, verstuikingen en breuken naartoe komt, kortom, het fracturenfeest! (‘Kneuzingenkermis’ en ‘Breukenbal’ vond ik iets minder leuk.) Susie, de arts waarmee ik mocht meelopen, maakte me meteen duidelijk dat ik maar zelf patiënten moest ‘pakken’, onderzoeken, en dan kon doorsturen voor een röntgenfoto, als ik dat wilde. Dus, basically, I’ve got the power! (Goed, licht overdreven, maar wel erg leuk om te kunnen doen!) Er is echter een puntje dat ik in m’n vorige Emergency-verslag niet genoemd heb…En dat is namelijk dat de SEH in IJsland ‘iets’ laagdrempeliger is dan in Nederland. Zo kreeg ik onder andere het volgende geval. Op de status stond: ‘Man, 25, Pijn in rug.’ Ik kreeg dus op m’n hart gedrukt om vooral op hernia’s etcetera te letten, redelijk belangrijk dus. Krijg ik de patiënt te spreken, blijkt dat de pijn niet in z’n rug zit, maar in z’n zij, en ook nog beiderzijds. (Kans dat iemand links én rechts een klaplong krijgt, of aan beide kanten een tumor heeft, tsja, klein, érg klein.) Toen vroeg ik nog of er misschien een aanleiding was voor de pijn. Antwoord: ‘Nou, ik heb de pijn zondagavond / maandag gekregen, en ik heb zondag wel een hele dag met stoelen en andere zware dingen lopen sjouwen.’ Dus…Diagnose: spierpijn, en hoogstwaarschijnlijk aangeboren domheid. Gelukkig waren ook wat échte breuken, en ik kon zelfs een infuusje prikken en iemand intraveneus antibiotica geven, dus al met al geen verspilde dag. Vrijdag was echter helemaal over the top. Er kwam namelijk een man binnen met serieuze bloedarmoede, en hoogstwaarschijnlijk een of andere infectie. Geen coole combi. Ze waren net begonnen met hem wat vloeistoffen te geven, aangezien hij ook behoorlijk uitgedroogd was, toen de ECG-monitor opeens begon te piepen. Het hartritme van de patiënt begon namelijk behoorlijk onregelmatig te worden en, voor de kenners, eng veel op ventrikelfibrillatie te lijken. (Wat medisch jargon is voor: ‘Oh, shit.’) Ergo, actie in de taxi. Patiënt geïntubeerd, 10 andere mensen opgepiept (die bijna allemaal een student bij zich hadden, goddank was het een grote kamer) en meteen begonnen met hartmassage. Op zich al briljant om zoiets van dichtbij mee te maken, maar het wordt nog beter. Een van de artsen draaide zich namelijk om tijdens het geven van de hartmassage, en riep: ‘Hey, Etienne, you come do something!’. Slik. Even eng, maar 10 seconden later stond ik mijn reanimatielessen in de praktijk te brengen op een 80-jarige IJslander. En om meteen maar eventuele opmerkingen te pareren: patiënt heeft het uiteindelijk overleefd, en is naar de Intensive Care gebracht. Nu weet ik dat wat ik gedaan heb niet extreem moeilijk was en dat iedereen in die kamer (jep, alle 25, give or take) me hadden kunnen vervangen, maar dat verandert niks aan het feit dat ik technisch gezien geholpen heb bij het redden van een leven. Dus zowel voor de patiënt als voor mij een behoorlijk goede dag! (Detail: kwamen er later achter dat er in het dossier van de patiënt stond dat hij niet wenste gereanimeerd te worden. Stond echter vrij onduidelijk ergens achterin de map van patiënt, en het dossier van voor tot achter doornemen is niet een van je prioriteiten als er iemand ligt te crashen, dus tsja…Voel me dus niet echt schuldig, en bovendien, doodgaan mag en kan hij altijd nog.)
Nadat ik afscheid had genomen van de artsen en begeleiders daar, kluisje had geleegd, sleutels had ingeleverd, en mijn Emergency-shirt in m’n tas had gestopt als aandenken, kon ik voor de laatste keer op huis aan. (Voelt erg vreemd aan, voor de laatste keer door een stad lopen waar je bijna 3 maanden gewoond hebt…) Gelukkig was er niet bepaald sprake van een mineureinde van ons verblijf in IJsland, want we kregen (ja, alweer) visite! En deze keer was de eer aan de vriend van Jeske (Rowan), en de broer, vader én tante van Malou. Heel erg gezellig dus, zeker aangezien er veel bijvoeglijk naamwoorden van toepassing zijn op Malou’s familie, maar ‘rustig’ er niet een van is. Zo kwamen we (na een mailtje aan supergids Stefán) erachter dat er vrijdagavond een kansje was op zien van het Noorderlicht, waarop de vader van Malou meteen opsprong en binnen 3 seconden achter het stuur van de auto zat. Ach ja, why not? Helaas geen Noorderlicht, wel veel sterren gezien, en nog veel meer wind gevoeld. Uiteindelijk brak toch de zaterdag aan, mijn laatste dag in IJsland. Moet wel zeggen dat ik hem in stijl heb afgesloten. Midden over het bevroren stadsmeer gewandeld (beetje creepy, maar wel erg leuk), nóg een keertje naar de Blue Lagoon geweest, mét Blue-Lagoon-cocktail (weinig drank voor veel geld, maar smaakte wel prima) en als afsluiter lekker kreeftensoep gegeten als voorgerecht, met als hoofdgerecht een hamburger. Blijft een geniale combinatie. ’s Nachts lekker op om 3:30, shuttle naar het busstation, bus naar vliegveld, nog even snel een fles Brennivin (IJslandse sterke drank, bijgenaamd ‘de Zwarte Dood’) gescoord en tsja…dat was ‘m dan. Heb in ieder geval het aanbod gekregen om terug te komen op de Emergency, en ik ga sowieso nog eens terug om de rest van het land te bezoeken, dus...

Iceland, I’ll be back!