Kijken, prikken, trekken...en boren!

Hoi!

Ik heb goed en slecht nieuws. (En helaas is het goede nieuws niet dat er geen slecht nieuws is, of vice versa.) Allereerst het ‘slechte’ nieuws. Ik ben inmiddels begonnen aan m’n laatste week hier in het ziekenhuis, dus mijn IJslandse avontuur loopt nu echt ten einde. (Ik vlieg komende zondag al terug. De 14e leek eerst maar niet dichterbij te komen, en nu lijkt de tijd te vliegen. Apart...) Ik had al verteld over mijn bonte verzameling patiënten op Infectieziekten, en eigenlijk is daar verder niet bijster veel interessants gebeurd. Enige leuke was dat ze mij de Canadees met hersenvliesontsteking hadden gegeven, zodat ik niet op zoek hoefde naar een IJslandse tolk. Is gelukkig erg goed gegaan, waarschijnlijk omdat ik me niet met de antibiotica heb bemoeid, wat toch het belangrijkste is bij de behandeling. (Was verder wel heel gaaf om gewoon te kunnen zeggen: ‘Ik wil graag een ECG van ‘mijn’ patiënt…en dat er dan ook daadwerkelijk naar je geluisterd wordt.)
Afgelopen weekend was eigenlijk eng rustig. Malou had vriendjelief Gijs op bezoek, dus die hebben allerlei uitstapjes gemaakt, voor zover het weer het toeliet. We hadden deze week namelijk geen moessonregens of orkaanwinden, maar gewone, degelijke, ouderwetse sneeuw! Verder is het ook leuk om te weten dat er hier bij sneeuw blijkbaar op een stuk of 3 wegen gestrooid wordt, maar de rest, tsja, dat dooit wel, en de meeste auto’s hebben hier toch minstens winterbanden en sneeuwkettingen. Kortom, heerlijk glibberen hier! Heb dit weekend dus lekker in de sneeuw nog wat laatste inkopen gedaan, gewandeld om een bevroren Tjörnin (het megagrote stadsmeer) en lekker thuis tegen de verwarming gehangen. Niet heel spannend, maar ook prima (voor één weekendje). En ik had de tijd overigens ook wel nodig om me mentaal voor te bereiden, want ik ben deze week begonnen op de SEH! (Die afkorting staat overigens nog steeds voor Spoed Eisende Hulp.) En dit is, zeker in vergelijking met de rest van al m’n weken in het ziekenhuis hier, de jackpot. Het is volgens mij een vereiste, als SEH-arts, om (licht) hyperactief te zijn, behoorlijk actiegeil, veel parate kennis te hebben en het is bovendien niet erg als je praktisch geen concentratievermogen hebt. Ten slotte moet je overal op voorbereid zijn, maar weet je toch nooit wat er komt, dus is vooruit plannen eigenlijk niet mogelijk. Dus, basically, helemaal mijn specialisme. Ik kan sowieso niet plannen, als je nutteloze feiten onder parate kennis verstaat zit ook dat wel goed, en tsja, hyperactief...dat oordeel laat ik aan jullie over. Bovendien is er op de SEH echt enorm veel te zien, en, nog veel belangrijker, véél te doen! Zo heb ik de afgelopen paar dagen al een lading infuusjes aangelegd (wat steeds beter gaat, bloed lekt meestal al niet meer op de patiënt / grond), een hele lading mensen geëchood (leuk als je pas tijdens het echoën te horen krijgt dat de patiënt geen rechternier heeft, ik zat al in de stress...), en ik heb vandaag lekker mogen assisteren bij het reponeren van een geluxeerd coxgewricht. (Wat er in het Nederlands op neer komt dat ik volle bak aan iemands uit de kom geschoten heup heb liggen sjorren. Qua ‘famous’ valt het dus wel mee hier, maar heb over het ‘dom-en-lomp’-gedeelte niks te klagen.) Verder hadden ze me gestrikt om vanochtend een case te presenteren voor ongeveer de hele staf van de Emergency, wat eigenlijk heel soepeltjes ging. (Hielp ook dat ik naderhand getrakteerd had op chocoladetaart, aangezien het m’n laatste week is, dus kreeg vooral daarna veel complimentjes. En bedankt.) Last, but not least heb ik vanochtend ook nog een interessant intermezzo gehad bij een ‘teaching’ van de Emergency. Behoeft echter wel een beetje uitleg, dus hier gaat-ie. Als je een patiënt in een acute situatie hebt (trouwens ook in bijna elke niet-acute situatie), is een van de éérste dingen die je doet, het aanleggen van een infuus. Kun je vloeistoffen geven, bloed, medicijnen of natuurlijk bloed afnemen en meer handigs. Het kan natuurlijk echter zo zijn dat een patiënt moeilijke vaten heeft (of whatever), waardoor zo’n routine-infuusje in een hels karwei verandert. Daarvoor is echter iets handigs bedacht: het intra-ossale infuus. Oftewel: het bot-infuus. Zo ongeveer al je bloed wordt namelijk in je beenmerg gemaakt, dus bot is enorm goed doorbloed. Minpuntje is natuurlijk dat bot keihard is, en een infuusnaald met de hand door bot heen steken...forget it. Maar, niet getreurd, wat gebruik je namelijk als je iets scherps door iets hards moet heen krijgen? Precies, een boor! (En nee, ‘bruut geweld’ en ‘een hamer’ worden niet goed gerekend.) En om de semi-IJslandse / Kerstsfeer te blijven, mochten we met boor, naald, infuus enzovoort oefenen op...rendierpoten. Een van de artsen had er namelijk eentje geschoten ergens in IJsland (ik zit hier al dik 2 maanden, en was ook verbaasd, mag dus), en heel praktisch, een setje poten afgezaagd, half gevild en meegenomen naar de Emergency. Kortom, ik loop hier heel voorzichtig infuusjes te prikken en te ëchoen, maar ook maximaal aan ledematen te trekken en te klussen met grof gereedschap...Emergency, I’m Loving It.

Tot gauw!