Kerken, Klimmen en....Kreeftensoep

Hallo allemaal!

Weliswaar ietsje later dan normaal, maar het is niet zo dat ik de afgelopen week helemaal niets gedaan heb om over te schrijven, in tegendeel zelfs. Mijn tweede week bij Hematologie was stukken beter dan de 1e. Is op zich toch wel te merken, zodra je de patiënten, de procedures en aandoeningen een beetje leert kennen, wordt het stukken interessanter op zo’n afdeling. Zo hadden we onder andere een patiënte waarbij we tegelijkertijd 2 verschillende bacteriën en een schimmel uit haar bloed konden kweken, niet iets wat je dagelijks tegenkomt. (Wederom, patiënt leeft nog, geen paniek.) Ben nu begonnen aan m’n week op Oncologie. Gelukkig ben ik na Hematologie al aan kanker gewend (klinkt cru, maar iedereen daar heeft leukemie, lymfomen of myelomen...), dus is de overgang niet al te groot. Kan er helaas niet al teveel doen, merendeel van de patiënten ligt toch op de afdeling voor palliatieve zorg, dus is mijn standaardzinnetje op de afdeling: ‘Ertu med verki?’. (Dat betekent ‘heb je pijn?’, althans, dat is wat ze me verteld hebben.) Maar goed, genoeg ziekenhuisgedoe, ik heb leukere, althans, minder saaie dingen te vertellen.
Afgelopen weekend waren Jeske’s ouders nog hier, dus zouden we gezellig met hen nog wat gaan doen. Nadat we ons vrijdagavond weer vermaakt hadden met, verrassing, Oh Oh Cherso (1.400.000 kijkers, plus 3 in IJsland), hadden we gepland om zaterdag nog even Reykjavik in te gaan met z’n allen. Omdat het weer in het begin van de middag nog mooi was, zijn we eerst naar Perlan gereden. Dit is een museum / panoramaterrasgebouw / restaurant / wateropslagplaats. Klinkt als een rare combinatie, is het ook, maar het gebouw ziet er ondanks dat eigenlijk wel cool uit. Als jullie het gewoon even googelen is dat veel makkelijker, maar voor de luiaards onder jullie, volgt hier een beschrijving. Stel je 4 grote watertanks voor, die op de hoekpunten van een vierkant staan. Vervolgens ligt er in het midden van dat vierkant een gigantisch gebouw met een glazen, bolvormige bovenkant. Verder moet je dan weten dat één van de tanks als museumachtig ‘iets’ gebruikt wordt, dat het bovenste deel van de bol een sterrenrestaurant is en dat er om de bol heen, boven de watertanks een enorm, cirkelvormig balkon is aangelegd, waarvandaan je heel Reykjavik kan overzien. (Ik zei toch dat googelen makkelijker was?) Nadat we lekker in de zon hadden gestaan op het terras, zijn we op weg naar de haven gegaan, met nog even een tussenstopje bij een van de kerken in Reykjavik, die helaas dicht bleek te zijn. (Toen we later overigens bij de kathedraal van Reykjavik wilden kijken (de kerk in Schimmert is serieus groter, en volgens mij is die in Reykjavik ook nog Protestants, met andere woorden, veel lelijker), bleek daar een trouwerij aan de gang te zijn. Op zich is ‘wedding-crashen’ iets wat ik ooit nog wel eens wil doen, maar dan liever ergens waar ik in het Nederlands een verhaal kan verzinnen om mijn aanwezigheid te verklaren, in plaats van in het Engels / IJslands.) Uiteindelijk zijn we in de haven een paar winkeltjes afgegaan, waar ik mooi nog even een windstopper heb kunnen scoren. Zelfde model als de vader van Jeske, alleen enkele maatjes kleiner, dus laten we dan maar zeggen dat hij een jeugdige smaak heeft. (En néé, niet vice versa.) Na onze vermoeiende winkelsessie hebben we toen maar even lekker ouderwets een potje zitten kaarten in het appartement, waarna we uit eten zijn gegaan, opnieuw in de haven. Stefan, onze supergids, had ons aangeraden om kreeftensoep te gaan eten bij de Sea Baron, een onooglijk, afgebladderd, volkomen afgeragd maar toch wel heel leuk restaurantje. Hier krijg je voor ongeveer 8 euro een grote kop érg lekkere kreeftensoep, met een enorme lading brood én, (tromgeroffel!) plastic bestek. Goed sfeertje dus! Na ons volgegeten te hebben, zijn we toen lekker afgezakt naar huis, waar we op tijd in bed zijn gekropen voor de beproevingen van zondag…Malou en ik hadden namelijk besloten om Esja te gaan beklimmen. (Jeske heeft, zoals een echte Zeeuwse betaamt, niet zoveel op met bergen, dus had lekker een hang-studeerdagje gepland.) Esja is een bergmassief ten Noorden van Reykjavik, met als hoogste punt 712 meter boven N.R.P. (Nieuw-Reykjaviks-Peil?) Vanzelfsprekend waren Malou en ik dan ook van plan om de top te halen. Na met verschillende bussen tot aan de voet van de berg te zijn gebracht, begon onze tocht. Gelukkig werkte het weer (ja, alwéér!) mee, en hadden we een strakblauwe hemel. Na een kleine 2 uur lopen (met een lange lunchpauze met drinkbaar rivierwater!), stonden we aan de voet van ‘fase 6’ van de berg. De beklimming is namelijk opgedeeld in 6 fasen, waarvan 1 + 2 te doen zijn, 3 van steen naar steen lopen is (net als op Viðey doen ze op Esja niet aan paden), 4 weer te doen is, 5 idioot steil, en 6…tsja, héél cool is. Als ik vertel dat er overal kettingen in de rotsen zijn aangebracht om de beklimming te vergemakkelijken, en dat er op de weg omlaag een vrouw stond te huilen omdat ze niet verder durfde, is dat denk ik genoeg informatie. Het uitzicht van de top is echt prachtig, en dankzij het goede weer konden we heel Reykjavik overzien, en, eerlijk is eerlijk, nog beter dan vanaf Perlan. (Bovendien kijkt het ook veel lekkerder als je er 2 uur voor hebt moeten lopen en klimmen, vertrouw me.) Na een iets snellere afdaling (we hadden de ‘medium’ route omhoog genomen, en de ‘hard’ route omlaag, ergo, érg steil), stonden we weer op de parkeerplaats…Waar bleek dat er één keer per 2 uur een bus terug ging. Gelukkig hadden we al het advies gekregen om te gaan liften, en nadat we een mooie auto hadden uitgezocht, konden Malou en ik prinsheerlijk plaatsnemen op de achterbank van een enorm 4WD. Awesome! Na een beklimming van ruim 700 meter vonden Malou en ik dat we ons wel een dinertje in de Kentucky Fried Chicken konden veroorloven (waar ik het helemaal mee eens was), en uiteindelijk kwamen we, goedgevuld met vet, zout en hier en daar wat kip, voldaan thuis. Na lekker even bijgepraat te hebben met Jeske hebben we vervolgens ook maar ons bed beklommen, met weer een weekje ziekenhuis in het verschiet…Kortom, het gaat prima hier!

Groetjes, Etienne