Over het land, door het water en op het paard!

Auw.

Bovenstaande is niet echt de standaardopening voor een reisverslag, maar het wordt vast snel duidelijk waarom...Maar goed, we beginnen weer bij het begin. De rest van mijn week bij Hematologie was prima, en ik heb vrijdag zelfs een infuusje aangelegd, en geassisteerd bij een beenmergbiopsie. (Infuus ging goed, beenmerg iets minder…Bij het verwijderen van de naald stak ik de arts bijna neer, maar goed, weer wat geleerd.) Vrijdagavond kwamen Jeske’s ouders, en hebben we dus voor het eerst met z’n zevenen gegeten. (Malou’s moeder en Piet waren er ook nog.) (Chef Malou en keukenhulpje Etienne hadden een megalading risotto bereid, érg goed binnen te houden.) Later op de avond hebben we natuurlijk weer Oh Oh Cherso gekeken, wat ongeveer even spannend was als het CDA-debat, als we de kranten moeten geloven. (Hebben we nou al een regering?!) Maar goed, na een avondje vermaak met een stel geestelijke ultraplatvissen (nog een overeenkomst tussen Oh Oh Cherso en het CDA) mochten Malou en ik zaterdag alweer vroeg op…om te gaan paardrijden. En ja, voor de mensen die mij kennen, snap ik dat enige uitleg hier op zijn plaats is. Zoals ik al verteld had, zijn Jeske’s ouders nu ook in IJsland. Omdat die toch een hele rondreis door IJsland hadden geboekt, hebben ze Jeske dit weekend meegenomen naar het Westen van IJsland, om haar vanavond hier weer te droppen. (Tenminste, da’s de bedoeling.) Verder zijn Malou en haar moeder die-hard amazones, dus hadden die al gepland om een keertje te gaan rijden, samen met Piet natuurlijk. Toen Malou’s moeder donderdag bij het eten echter hoorde dat ik de zaterdag dan zielig in m’n eentje moest doorbrengen, stelde ze meteen voor dat ik mee zou gaan rijden. Nadat ze bijval van Malou en Piet had gekregen (en na enige lichte dwang), heb ik toen maar de stoute schoenen aangetrokken, gebeld, en gereserveerd voor een ‘ruiter’ extra. Enfin, Malou en ik zijn gisteren dus vroeg opgestaan, naar het hotel van haar moeder & Piet gefietst, daar opgepikt door de paardenmensen en rond 9:15 kwamen we aan bij de manege. Eerst kregen we aangeboden om een regenoutfit aan te doen (knaloranje, heel charmant), wat ons met onze ervaring met het IJslandse weer geen slecht idee leek. Nadat we ons als kleurenblinde astronauten verkleed hadden, mochten we naar onze paarden toe. Nadat ik ze op subtiele wijze had duidelijk gemaakt dat ik een beginner was, kreeg ik Líf, een donkerbruine IJslander met een uitermate hoge aaibaarheidsfactor. Nu zijn IJslandse paarden al kleiner, kalmer en gehoorzamer dan het gemiddelde Nederlandse paard, dus moet mijn vraag om een rustige IJslander zo ongeveer hetzelfde zijn als het bestellen van een alcoholvrij maltbiertje, maar dat even terzijde. Na wat lesjes over op- en afstijgen, de verschillende versnellingen, sturen en remmen (ja, dat kan zo’n beest allemaal…vroeg al aan Piet of ze ons ook zouden uitleggen waar de mistlampen en ruitenwissers zaten), was het tijd om te gaan. Na een ochtendrit die nog wat onwennig aanvoelde, een uitgebreide lunch en een al veel relaxtere middagrit was het alweer voorbij, en mochten we weer richting huis. Hier moet ik natuurlijk wel even bij vertellen dat ik niet gevallen ben, niet verdwaald ben geraakt, in stap, draf, tölt en (heel even) in galop heb gereden en dat het paard ook nog leeft, en Malou zelfs vond dat ik beter reed dan een heel nare Zweed in onze groep (die zich zelf wel ‘experienced’ noemde), dus ik ben best trots op mezelf! Om afscheid te nemen van de moeder van Malou en Piet zijn we als afsluiter nog lekker uit eten gegaan, naar een restaurant waar (mijn excuses aan alle Greenpeaceleden, dierenactivisten en hippies die dit lezen) walvis een van de specialiteiten is. Na een avond met verscheidene soorten wijn, heilbot met kreeftensaus en natuurlijk de walvis, was het tijd om écht afscheid te nemen en huiswaarts te gaan. Malou en ik zitten nu, na heerlijk uitgeslapen te hebben en het appartement grondig schoon gemaakt te hebben lekker op de bank, ons voor te bereiden op weer een zware week in het ziekenhuis. Wordt voor mij waarschijnlijk iets zwaarder, want als onervaren ruiter probeer ik momenteel een houding te zoeken waarin mijn rug, bekken en benen niet teveel protesteren...Hopelijk is dat ook genoeg verklaring voor de opening van dit verslag...(En nee, tot zover nog geen succes gehad...)

Verzuurde groetjes, Etienne!

P.S. Als er onder jullie mensen zijn die het een en ander over IJsland hebben gelezen: al dat gedoe over platentektoniek, grondverschuivingen, aardbevingen etc. is niet overdreven. Momenteel kun je namelijk zelfs in onze keuken het resultaat zien van de continentale drift...Kan natuurlijk ook te maken hebben met de combinatie van een lekkende vaatwasser en een massief houten parket, maar goed, feit is wel dat we momenteel een miniatuur-Eyjafjallajökull in ons appartement hebben. Lang leve IJsland!