Ouders & Airwaves: Part 1

Hoi!

Allereerst het slechte nieuws. Als jullie dachten dat het vorige reisverslag lang was, think again. Heb afgelopen week qua activiteit in het ziekenhuis weliswaar zo ongeveer het dieptepunt bereikt, maar extra-hospitale activiteiten waren er legio. Allereerst even een kort verslagje van het ziekenhuis. Ik had al verteld dat ik weinig tot niks kon doen op Oncologie, en dat is eigenlijk wel zo gebleven. Enige noemenswaardige was dat ik wraak heb genomen namens alle Nederlandse IceSave-gedupeerden. Moest namelijk een infuus aanleggen bij de CEO van de IJslandse ‘stock exchange’, en dat verliep niet helemaal vlekkeloos...(Voor de mensen voor wie dit nog niet genoeg is: hij had ook nog een urineweginfectie en 39° koorts. Ben er nu echt heilig van overtuigd dat er zoiets als ‘karma’ bestaat.) Maar goed, da’s zo ongeveer de samenvatting van mijn week ziekenhuis, nu begint het echte werk.
IJsland is, over het algemeen genomen, niet het meest spannende land ter wereld. Laten we eerlijk zijn, er zijn slechts 320.000 inwoners, hun belangrijkste erfstukken zijn geen ruïnes of ingevroren Vikingen, maar ‘manuscripten’ en hun belangrijkste exportproducten zijn vis en aluminium. Er is echter één week waarin dat alles allemaal niet uitmaakt, en waarin het cool is om IJslands te zijn. Één week waarin IJsland het hipste land van Europa wordt. Één week waarin het niemand kan schelen dat je als IJslander gedoemd bent tot het spreken van een afschuwelijke taal en het belangrijkste sociale evenement het jaarlijkse schaapsorteren is. En die week, dat is Airwaves. Tijdens Airwaves verandert heel Reykjavik in één groot podium, waarbij er bekende, en vooral minder bekende artiesten optreden. Er zijn meer dan 50 artiesten, meer dan 20 podia, er worden films vertoond en nog veel meer cultureels. Het barst los op woensdagavond, en zondagavond wordt er langzaam een einde aan gemaakt. Prima feestje dus! Nadat we erachter waren gekomen dat Airwaves wel de moeite waard was, zijn we hier massaal aan het Youtuben geslagen om een indruk te krijgen van de artiesten. Uiteindelijk besloten we om donderdagavond een minuscuul theehuisje op te zoeken, om daar te genieten van Enkidu, Myrra Rós en Penny Police. (En nee, wij kenden ze ook allemaal niet.) Nadat we 2 keer langs het theehuisje gelopen waren, konden we nog net op tijd naar binnen glippen en een mooi plekje opzoeken. Net op tijd, want we konden zo ongeveer de laatste zitplaatsen bemachtigen, want het liep al snel helemaal vol. En terecht, zo bleek. Enkidu was heel relaxed, the Penny Police waren lekker blij, maar Myrra Rós stal de show. Vooral haar quote ‘If you want to buy any of my albums, well, I don’t have any.’ was geniaal, maar haar stem gelukkig ook. Echt een topzangeres! Maar goed, uiteindelijk was de avond toch weer om, en we hadden allemaal nog een dagje ziekenhuis te gaan, dus van het echt laat kunnen maken was helaas geen sprake...Net zoals de afgelopen 3 weekenden, zou er vrijdagmiddag weer bezoek langskomen. Nadat Malou’s moeder & Piet langs waren geweest, Jeske’s ouders IJsland hadden verkend, was deze keer de beurt aan mijn papa en mama! Na een vlucht met turbulentie boven de Faroer-eilanden (...) en een halfuurtje vertraging (nog steeds niet duidelijk waarom, scheen iets met ‘overschrijding van het maximale laadvermogen van het vliegtuig’ te zijn) (en sorry daarvoor, pap), kwamen ze vrijdagavond aan bij ons appartement. Jeske en Malou hadden een avonddienst, kwam dus mooi uit. (Niet dat ze niet welkom waren, integendeel zelfs, klinkt bij nader inzien wel erg onhandig, maar bedoel dat ik dan tenminste niet alleen thuis hoefde te zijn op een vrijdagavond.) Na een avondje bijkletsen (met een drankje erbij), zijn we toen allemaal redelijk op tijd naar bed gegaan, omdat pap, mam en ik de dag erna ’s ochtends door Reykjavik zouden gaan fietsen onder begeleiding van Stefán, onze supergids. (Jep, de meiden en ik hadden de toer al een keertje gedaan, maar ik mocht gratis mee van Stefán, dus tsja, why not?) Na een rondrit die 1,5 uur uitliep, en weer dat een beetje tegenviel, besloten we vervolgens om de hele Golden Circle die we gepland hadden, maar op te delen en op te schuiven, en alleen naar Thingvellir te rijden, het nationale park. Kan uit eigen ervaring nu ook vermelden dat dat zelfs in de regen een bezoekje waard is! Toen we uiteindelijk weer in de auto terugzaten (een Toyota nogwat met 4WD, blauw), hadden we besloten om die avond maar meteen uit eten te gaan. Nadat ik 14 keer het restaurant gebeld had, met afwisselend geen gehoor en in-gesprek-tonen, besloten we om maar gewoon de stad in te lopen en het beste ervan te hopen. En, zoals gewoonlijk, hadden we weer mazzel. We konden meteen aanschuiven, terwijl er een halfuurtje later mensen moesten wachten op een tafeltje. (Je krijgt nog steeds wat je verdient.) Na een avondje met genânte verhalen en weer aardig wat wijn & walvis, was de avond weer om, en konden we ons gaan voorbereiden op ons uitstapje van de volgende dag…op naar The Blue Lagoon!
(Wordt vervolgd in het volgende reisverslag, wordt anders ook zo’n enorme lap tekst...)