‘Oorlewing 101’

Goeiemiddag!

Na lang twijfelen heb ik besloten om toch maar weer aan een waarbenjij.nu te beginnen, zeker aangezien werkethos niet iets is wat in Zuid-Afrika erg hoog in het vaandel staat. (Lees: werkdagen duren tot 15:00, of zoiets.) En zeker aangezien ik nog steeds van schrijven hou, lijkt het me weer erg leuk om jullie zo een beetje op de hoogte te houden!
Nadat pap en mam me om 7:00 ’s ochtends in Brussel hadden afgezet, zou ik om 9:00 wegvliegen naar Heathrow, en dan ’s avonds van daaruit door naar Johannesburg. Met nadruk op ‘zou’. Tijdens het wachten in het vliegtuig werd het namelijk alsmaar later en later, en uiteindelijk bleek dat wegens teveel mist in Heathrow mijn vlucht gecanceld werd. Blijkbaar is zo’n radar ook niet alles. Na een hoop gedoe en lang hangen op Brussel bleek dat ik om 17:00 toch zou kunnen vliegen, en mijn vlucht van 19:30 in London dan precies zou halen. Ook dat bleek maar half waar. Ik kwam weliswaar op tijd in London aan, maar toen bleek dat mijn vlucht naar Jo’burg uitgesteld was naar de ochtend erna. Zucht. Na eerst naar 3 balies te zijn geweest, bleek dat er plotseling toch nog een andere vlucht was die ook die avond, zij het een paar uur later, toch nog naar Jo’burg ging. So far, so good.
Na een erg relaxte vlucht stond ik in Johannesburg op mijn koffers te wachten, waar de volgende verrassing zich aandiende: mijn koffer was nog in Heathrow (of in Dubai of Tokio, in ieder geval niet in Johannesburg), dus deze zou de dag erna verscheept worden. Prachtig natuurlijk, ware het niet dat ik al een hike had geboekt samen met zo’n 8 andere co’s in Drakensberge. Gelukkig kon ik van Renée, onze hospita, een stapeltje kleren van haar zoon leren. Gekleed in lichtblauw gestreepte polo en grijs met rood gestreepte broek (jep, sexy and I know it), kon de tocht uiteindelijk toch beginnen.
Tegen achten kwamen we aan in het hostel waar we zouden blijven, waar we ook de andere co’s troffen. En ja, normaal zijn hostels, overbevolkt, vies en bezaaid met ongedierte, maar deze vormde blijkbaar de uitzondering. Pingpongtafel, biljart, zwembad en bar waren tot daaraan toe, maar het feit dat er een jacuzzi naast de bar lag, deed het hem. De hike zelf de dag erna was helemaal geweldig. We begonnen op 2500 meter hoogte, en zijn uiteindelijk doorgeklommen (ja, letterlijk geklommen) naar 3100 meter. En zelfs op die hoogte was het bloedheet, heerlijk! Op de weg omlaag zijn we (nou ja, de mannen, natuurlijk) een waterval / rivier / bassin-achtig iets ingesprongen, dus voor zover het nog beter kon…(De meiden waarmee ik hier zit, hadden ook al vrij snel door dat ik het erg leuk vond, aangezien ze na zo’n 10 minuten al opmerkten dat ik het woord ‘awesome’ wel erg vaak gebruikte.) Na een bewogen rit terug (er waren nogal veel ‘slaggate’ in de weg), zijn we vervolgens voldaan aan het avondeten gaan zitten, met hierna nog een paar biertjes en gin-tonics in de jacuzzi. De dag erna is uiteindelijk geëindigd in zwembadhangen, pingpong met z’n negenen (rond de tafel!) en een rustig ritje terug naar huis.
Inmiddels zit ik hier na mijn eerste dag (die alleen maar uit 20 formulieren invullen bestond, ken inmiddels mijn paspoortnummer uit mijn hoofd) op het balkon van onze B & B, terwijl om mij heen de voorbereidingen voor de braai van vanavond worden getroffen. Zoals ik al zei op Facebook…Co-schappen in het buitenland, wat een briljant idee.